ხშირად მეკითხებიან, რა არის ჩემთვის მოგზაურობის ყველაზე დიდი სიამოვნება. ერთი შეხედვით, შეიძლება გეგონოთ, რომ პასუხი მარტივია: ახალი ადგილები, კულტურები, უცხო ქუჩები, დაუვიწყარი ხედები. მაგრამ სიმართლე ისაა, რომ მოგზაურობის გამოცდილებაში ერთგვარი თვისებური წინააღმდეგობა იმალება: რაც უფრო შორს მივდივარ და რაც უფრო ვეცნობი მრავალფეროვან, თვალისმომჭრელ ადგილებს, მით უფრო ძლიერდება შინ დაბრუნების მოთხოვნილება. თითქოს ყოველი ახალი გზა კიდევ უფრო მკაფიოდ მაჩვენებს, რამდენად მნიშვნელოვანია ის ადგილი, სადაც ყველაფერი ნაცნობია, სადაც დაბრუნება სიმყუდროვეს და სითბოს ნიშნავს.ან იქნებ ეს არც ფილოსოფიური დილემაა და არც რთული წინააღმდეგობა.უბრალოდ ეს ბუნებრივი მოვლენაა – რაც უნდა შორეულ კუთხეებში ვმოგზაურობდეთ, მაინც გვჭირდება ერთი ისეთი ადგილი, რომელიც შინაურობის განცდას აღვიძებს.
ჩემთვის ასეთი განცდა განსაკუთრებით მკაფიოდ ქვემო სილეზიის პატარა ქალაქებსა და სოფლებში იღვიძებს. თუმცა, მათ შორის ერთ-ერთი ყველაზე გამორჩეული, მაინც შჩავნო-ზდრუი (Szczawno-Zdrój) არის.
როგორც მისი პოლონური სახელიც მიგვანიშნებს, შჩავნო-ზდრუი ნამდვილი სამკურნალო კურორტია. ის პოლონეთის 47 ოფიციალურ საკურორტო ქალაქს შორის ერთ-ერთ უძველესია, რომელსაც მდიდარი და უწყვეტი ტრადიცია აქვს. ქვემო სილეზიაში კონკურენცია დიდია – აქ უამრავი კურორტია, მაგალითად Polanica-Zdrój, Lądek-Zdrój, Kudowa-Zdrój და Duszniki-Zdrój, მაგრამ ნუ ეცდებით იმის გარკვევას, რომელია საუკეთესო. ყველა მათგანს თავისი უნიკალური ხასიათი აქვს და ყველა თავისებურად გამორჩეულია. შჩავნო-ზდრუი კი განსაკუთრებული ატმოსფეროთი გამოირჩევა. აქ ყოფნა არა მხოლოდ სხეულისთვის არის სამკურნალო, არამედ სულისთვისაც.
ქალაქი თითქოს დროში გაბრუნებთ – მისი მშვიდი წყაროები, ჩუმი ქუჩები და თვალწარმტაცი პარკები ისეთ სიმშვიდეს განიჭებს, რომლისთვისაც ისევ და ისევ გინდა დაბრუნება.
სპა სახლი
გედიმინას ბორცვი და ჰენრიკ ვიენიავსკის პარკი (Park Zdrojowy im. Henryka Wieniawskiego)
მოგზაურობა ამ ქალაქში, როგორც წესი, გედიმინას ბორცვიდან (Wzgórze Gedymina) იწყება. აქ, XIX საუკუნის დასაწყისში, ექიმ ავგუსტ ზემპლინის ინიციატივით, რომელსაც დიდგვაროვანი ოჯახი Hochberg-ები მფარველობდნენ, საოცარი პარკი გაშენდა. ის ნაწილობრივ ბორცვზეა, ნაწილობრივ კი სპა-ცენტრის გულში მდებარეობს. პარკში ადგილობრივი ფლორა მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩამოტანილ ეგზოტიკურ ხე-ბუჩქებს ერწყმის. ზოგან ის ნამდვილ ჯუნგლებს წააგავს, ზოგან კი XIX-XX საუკუნეების ყვავილების ინჟინერიის შედევრია. გაზაფხულზე განსაკუთრებით შთამბეჭდავია, როცა მთელი პარკი კროკუსებისა და როდოდენდრონების ფერებში იძირება. პარკს ცნობილი კომპოზიტორის, ჰენრიკ ვიენიავსკის სახელი ჰქვია. აქ მისი ორი ქანდაკება დგას, რაც კომპოზიტორის ორთვიანი ვიზიტის შემდეგ დატოვებული დიდი შთაბეჭდილების შედეგია. შჩავნო მუდამ იზიდავდა კულტურისა და ხელოვნების მრავალ მოღვაწეს, მაგრამ ვიენიავსკის პატივი განსაკუთრებულად დაუფასეს: პარკის გარდა, თეატრი და ცნობილი მუსიკალური ფესტივალიც მის სახელს ატარებს.პარკის განუყოფელი ნაწილია ანას კოშკი (Wieża Anny), რომელიც 1818 წელს აშენდა და ქალაქის უძველეს ნაგებობად ითვლება. პატარა, მაგრამ ატმოსფერული კოშკი მშვენივრად ერწყმის მწვანე სივრცეს.
ჰენრიკ ვიენიავსკის ძეგლი,ანას კოშკის ფონზე
ხედი ანას კოშკიდან
სპა სახლი (Dom Zdrojowy) და მისი მერყევი ისტორია შჩავნო-ზდროის ცენტრში, პარკით გარშემორტყმული.
46-მეტრიანი საათის კოშკითა და 80-მეტრიანი სასეირნო დარბაზით ის ერთ-ერთი ყველაზე შთამბეჭდავი შენობაა ქვემო სილეზიაში. დარბაზი ულამაზესი, ლარიქსის ხის ჩარჩოებითაა გაფორმებული, მის ინტერიერში კი ფერადი ვიტრაჟები, პოლიქრომია და დიდგვაროვანთა ოჯახური გერბია გამოსახული. შენობის ისტორია მართლაც მერყევი იყო:თავდაპირველი ნაგებობა XVIII საუკუნეში არსებობდა, მაგრამ 1895 წელს ხანძარმა მთლიანად გაანადგურა. ახალი შენობა XIX საუკუნის ბოლოს, გრაფ Hochberg-ის დაფინანსებით აშენდა. 1970 წელს ხანძარმა მეოთხე სართული გაანადგურა, მაგრამ 1975 წლისთვის რემონტი დასრულდა და შენობამ ძველი დიდება დაიბრუნა.
ფრაგმენტი სასეირნო დარბაზიდან
ფრაგმენტი სასეირნო დარბაზიდან
აქ განსაკუთრებული ღირებულების მქონეა მინერალური წყლის ტუმბოს ოთახი (Pijalnia Wód Mineralnych). პირველი შენობები ამ ადგილას 1777 წელს აშენდა, მოგვიანებით კი ის ფართო დარბაზად გადაკეთდა, სადაც დღემდე შეგიძლიათ დააგემოვნოთ ისეთი ცნობილი წყლები, როგორიცაა ,,Dąbrówka,” ,,Marta,” ,,Mieszko,” და ,,Młynarz.” მათი სამკურნალო თვისებები საერთაშორისო რეპუტაციით სარგებლობს, ხოლო დარბაზის ინტერიერი თვალწარმტაცი და უნიკალურია.
მინერალური წყლის ტუმბოს ოთახი
სპა სახლის გარე ფასადი
ჰენრიკ ვიენიავსკის სახელობის სპა თეატრი
თეატრი მდებარეობს სპა სახლის გვერდით და როგორც გითხარით,ისიც ჰენრიკ ვიენიავსკის სახელს ატარებს. იგი 1892 წლის 15 ივნისს გაიხსნა. ფასადი კლასიკურ სტილშია მორთული, ხოლო თეატრის დარბაზი ნეო-როკოკოს სტილშია შექმნილი. ინტერიერი შემორჩენილია, გამოირჩევა მდიდრული კედლის დეკორაციებით, სამი ამობურცული ყუთითა და ისტორიული ჭაღით. თეატრი მასპინძლობს მრავალ კულტურულ ღონისძიებას, რომელთაგან ყველაზე მნიშვნელოვანია ჰენრიკ ვიენიავსკის სახელობის საერთაშორისო ფესტივალი, რომელიც ყოველწლიურად ივნისში 1966 წლიდან იმართება. 1977 წელს შენობა შეიტანეს ქვემო სილეზიის სავოევოდოს ძეგლთა რეესტრში.
თეატრის დარბაზი
სპა პარკი და ბუნების სიმდიდრე
სპა პარკი, რომელიც XVIII საუკუნეში დაარსდა, მდებარეობს Góra Parkowa – ძირას, მინერალური წყაროების წყლებთან. ის ინგლისურ სტილშია გაშენებული და განსაკუთრებით მდიდარია მცენარეებით: აქ შეხვდებით როდოდენდრონებს,დრაცენებს,კაქტუსებს და აგავებს. პარკის სიამაყეა 300-წლოვანი იფანი და 200-წლიანი იასამნისფერი წიფელი.
ამფითეატრი სპა პარკში
გრანდ სასტუმრო (Grand Hotel)
შჩავნო-ზდრუის ყველაზე შთამბეჭდავი შენობაა გრანდ სასტუმრო (Grand Hotel), რომელიც 1909-1910 წლებში Hochberg-ის ოჯახის ინიციატივით აშენდა. ეს იყო სილეზიის ყველაზე დიდი და პრესტიჟული დაწესებულება, რომელმაც სოპოტის გრანდ სასტუმროს (Grand Hotel w Sopocie) შექმნაც კი შთააგონა. დღეს ის სპა-სახლის ფუნქციას ასრულებს და ქალაქის ნამდვილი სავიზიტო ბარათია.
შჩავნო-ზდრუი მხოლოდ სამკურნალო კურორტი არ არის. ეს ქალაქი სიმშვიდის, სილამაზის და კულტურული ტრადიციების ნაზავია. აქ ყოფნა ადამიანს არა მხოლოდ ფიზიკურად აჯანსაღებს, არამედ შინაგან ბალანსსაც უბრუნებს. ალბათ ამიტომაც, ყოველ მოგზაურობაში, რაც უფრო შორს მივდივარ, მით უფრო ძლიერდება შინ დაბრუნების სურვილი. და სწორედ ასეთ ადგილებში ვპოულობ შინაურობის შეგრძნებას, რომელიც მოგზაურობას კიდევ უფრო დასამახსოვრებელს ხდის.
თუ ამ ტექსტმა თქვენი ინტერესიც გააღვიძა, გაგვიზიარეთ თქვენი აზრები – თქვენთვის რომელია ისეთი ადგილი, სადაც მოგზაურობისას შინ დაბრუნების ყველაზე ძლიერი სურვილი გიჩნდებათ?
ავტორი: ნათია ქიმაძე
კომენტარის დატოვება